Təsəvvür edin, yaşı 60-a çatmış birinci vətən müharibəsi veteranı 20 faiz torpaqlarımızı düşmən tapdağından azad etmək üçün könüllü olaraq 2020-ci ilin sentyabrında başlanan ikinci vətən müharibəsinə qatılır və adam o döyüşlərdə ölümü gözə alıb düşmənlə döyüşərkən evindən, övladlarından xəbər gəlir ki, "ata, evimizi başımıza uçurdular"?!

Yox, bunu düşmən tərəfi etməyib. Yəni, 60 yaşlı döyüşçünün özü döyüşdə olarkən evini ailəsinin başına uçuran onun özünün iddialarına görə özgəsi deyil, Xətai rayon İcra Hakimiyyəti olub.

Söhbət əvvəllər - yəni evi özündən xəbərsiz sökülənə qədər Xətai rayonu, Turşu küçəsi, Ağ şəhər, ev 4, mənzil 2 ünvanında yaşayan birinci və ikinci vətən müharibəsi veteranı Həbiyev Əhli Həbulla oğlundan gedir.

Əhli Həbiyev bir neçə gün əvvəl "DogruXeber.az" informasiya agentliyinin tabeliyində fəaliyyət göstərən "Kanal14" YouTube kanalında canlı yayımlanan "Kamalın zamanı" proqramında başına gələnləri, daha doğrusu gətirilənləri danışıb.

Əhli bəy bildirir ki, "Mən birinci vətən müharibəsində 4 il könüllü vuruşmuşam. Lakin, təəssüflər olsun, bütün səylərimizə baxmayaraq, torpaqlarımızın 20% hissəsi düşmən tərəfindən işğal olundu. O gündən bəri - 30 ildir ki, mən məclislərdə gülüb-əylənmirdim. 2020-ci ildə ölkə başçısının səfərbərlik çağırışını eşidən kimi könüllü olaraq cəbhəyə yollandım. Baxmayaraq ki, artıq 60 yaşım var idi.

Müharibənin qızğın yerində, odun-alovun içində mən düşmənlə mübarizə apararkən qızım ağlaya-ağlaya mənə zəng edib bildirdi ki, "ata, evimizi uçurdular". İnanın, o an keçirdiyim hislərimi ifadə edəcək söz tapa bilmirəm.

Demək, oğlum gecə növbəsində işləyirdi. O, işdən çıxıb gəlib evdə yatıb. Xətai rayon İcra Hakimiyyətinin məsul şəxsləri oğlum evdə yatdığı halda traktor gətirib evi uçurmağa başlayıb. Allahdan oğlum səs-küyə oyanıb, bayıra çıxıb və gözlərinə inanmayıb. O və ailəmin hadisəni eşidib gələn digər üzvləri heç olmasa evdə olan qızılları, pulları, şəxsi əşyaları götürə bilmək üçün nə qədər yalvarsalar da, polis vasitəsilə onlara mane olublar.

Mənim ailəmin mənim öz torpağımda, Bakının mərkəzində, özü də mən cəbhədə döyüşdüyüm bir vaxtda əyinlərinə əlavə bircə dəst paltar belə götürmədən evimizdən didərgin salınması mənim üçün dözülməz bir hiss idi.